Co to jest stulejka
Stulejka (łac. phimosis) to zwężenie otworu napletka (łac. preputium), które uniemożliwia odsłonięcie żołędzi prącia. To prowadzi do gromadzenia się wydzieliny pod napletkiem i powstawania stanów zapalnych żołędzi i napletka powodując bolesność i obrzęk napletka, co dodatkowo utrudnia oddawanie moczu..
Przyczyny
Stulejka może być wrodzona lub – częściej – nabyta.
Najczęstszymi przyczynami stulejki nabytej są przewlekłe stany zapalne wywołane infekcjami, liszaj twardzinowy lub cukrzyca. Urazy prącia oraz forsowne odciąganie napletka w przypadku stanu zapalnego również przyczyniają się do rozwoju stulejki. W pewnej części przypadków nie udaje się ustalić przyczyny.
Przebieg
Zwężenie, a co za tym idzie niemożność odciągnięcia napletka uniemożliwia utrzymanie prawidłowej higieny tej okolicy oraz ogranicza aktywność seksualną. Konsekwencją tego są nawracające stany zapalne oraz postępujące zwężenie napletka a w skrajnych przypadkach całkowite zrośniecie napletka. Przewlekły stan zapalny żołędzi prącia może doprowadzić do zwężenia ujścia zewnętrznego cewki moczowej.
Leczenie
Różni się u dorosłych i dzieci. U dorosłych leczenie stulejki wymaga operacji. Przed operacją należy wyleczyć infekcję i stan zapalny napletka.
Istnieją różne rodzaje operacji począwszy od plastyki napletka w przypadku częściowej stulejki na całkowitym obrzezaniu skończywszy.
Czy to boli?
Zabieg chirurgiczny wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, które całkowicie znosi ból i jest dedykowane do tego zabiegu. Znieczulenie utrzymuje się zwykle około godziny po zabiegu, następnie stosuje się doustne środki przeciwbólowe – jeśli w ogóle istnieje taka potrzeba. Szwy zakładane podczas zabiegu są całkowicie wchłanialne więc odpada przykry obowiązek ich usuwania, który pacjenci zwykle kojarzą gorzej od samego zabiegu.
Okres rekonwalescencji
Prącie jest narządem dobrze ukrwionym więc gojenie następuje bardzo szybko. Przez kilka pierwszych dni nie wolno moczyć rany, następnie wykonujemy normalną toaletę przestrzegając zaleceń pozabiegowych. Po około 4 tygodniach zwykle wraca się do pełnej aktywności (sport, funkcje seksualne). Powrót do pracy zależy od jej charakteru. Chorzy pracujący „za biurkiem” wracają do pracy po kilku dniach. Pacjenci pracujący fizycznie wymagają nieco dłuższego okresu zwolnienia z pracy.